Geheugen
Sophie is vertrokken naar Noorwegen. Een maand of twee drie gaat ze werken op een schapen boerderij, helpen met lammeren.
Alles in me lijkt ontregeld. Alles wil zorgen en staat paraat om waar nodig, troubles te shooten. Het idee niet nodig te zijn stemt me niet bepaald tot grote vreugde. Ja, ik dóe chill, maar check elk half uur m’n mobiel.
Wat is een goed geheugen nu toch een handig iets.
Ik heb herinneringen vanaf hele jonge leeftijd. Weet dromen nog, gedachten en daarbij heb ik vaak meer herinneringen van bijv mijn zus dan zij zelf heeft. Beetje zinloos, ja … dat dacht ik ook altijd.
Nu Sophie weg is laaf ik me aan mijn herinneringen.
Ook ik ben vroeger een tijd naar het buitenland (NY) geweest. Ik vertrok beter georganiseerd maar lang niet zo gretig als Sophie, eenmaal daar genoot ik met volle teugen van de fantastische danslessen, de stad en ook van de vrijheid un-known te zijn.
De eerste dag belde ik nog snikkend mijn vader, paaaa, ik mis jullie zo. Waarop hij antwoordde; En nou STOP je $%#@^&& met dat gejank en je gaat ervan genieten hoor je me ?!!!
Ja, dat hoorde ik. Zijn ‘sportschoolstem’ had de telefoon bijna niet nodig.
Het hielp me wel. Het lijntje ‘brak’ en dat was waarschijnlijk zijn bedoeling.
Ik was vrij.
Sophie vertrekt anders.
Heeft op de valreep nog even haar verkering uitgemaakt had.
Kamer ontploft, hulptroep in de vorm van vriendin onderweg, veel bellen veel praten. Boosheid en opluchting door elkaar.
En toen ik na mijn les ‘s avonds thuis kwam was de koffer nog steeds leeg!
Mark is een man van oplossingen en dit keer werd niet alleen ik, maar het hele gezin de auto in gedirigeerd. Op naar de Mac.
In de veilige donkere auto hebben we allemaal herinneringen opgehaald aan andere keren dat de crisis in huis beslecht werd met een ritje naar de mac.
We hebben een rondje tips en adviezen gedaan voor Sophie, haar hoop voor ons was dat wij die tips zelf zouden gebruiken. (Irritant slim kind)
Beetje plagen, beetje huilen … wat een intimiteit!
De volgende ochtend vroeg naar Schiphol waar twee vrienden haar kwamen uitzwaaien.
Alles leek te kloppen. Alsof alles in haar leven heeft geleid tot dat moment.
Een onvermijdelijk kruispunt.
Ik ben blij, blij dat die verkering uit is ( lang verhaal…)
Blij dat er twee vrienden staan ( denk aan de blog van een jaar geleden)
Blij dat ze zo zelfstandig is en stralend langs de douane gaat
Blij en tegelijk ook weemoedig.
Toen ik terug kwam uit New York wilde ik niet eens naar huis! Mijn vriendin en ik slenterden en talmden om als aller aller ALLERlaatste het vliegtuig uit te komen. We liepen zo langzaam dat er nog maar twee koffers op de band rondjes draaiden.
Mijn moeder was boos, verdorie Leneke! Weet je niet hoe we je gemist hebben? Hoe lang we hier al staan te wachten?
Nou, eerlijk gezegd was ik daar niet zo mee bezig toen nee. Terug kijkend krijg ik het schaamrood op mn kaken enerzijds, aan de andere kant ben ik nooit meer zo los, zo vrij geweest! Mijn leven toen ging niet over hun maar over MIJ.
Beetje bang voor mijn karma ben ik natuurlijk wel nu… maar een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Fly baby FLY! Ik gun het je zo!
Dankzij mijn geheugen weet ik dat je niet tégen ons kiest , maar vóór het leven.
